شَعَّت فلا الشمسُ تَحکیها ولا القمرُ ... زَهراءُ مِن نورها الأکوانُ تَزدَهِرُ

بنتُ الخلود لَهَا الأجیالُ خاشِعَةٌ ............ امُّ الزَّمانِ إلیها تَنتَمِی العُصُرُ

روحُ الحیاةِ فَلَولا لُطفُ عُنصُرِها ............ لم تأتَلِف بَینَنَا الأرواحُ والصُّوَرُ

سَمَت عَنِ الأُفقِ ، لا روحٌ ولا مَلَکٌ ....... وفاقتِ الأرضَ ، لاجِنٌّ ولا بَشَرُ




ترجمه این ابیات :

1. آنچنان درخشید که نه خورشید و نه ماه نمى تواند از درخشش او تقلید کنند، زهراء که جهان از نور او مى درخشد
2. دختر جاودانگی است که همه نسل ها در مقابلش فروتنى مى کنند، مادر زمانه که روزگاران به او منسوبند.
3. روح زندگى، که اگر لطافت عنصر او نبود ارواح و صورت های ما به هم نمى پیوست.(روح ها از جسم ها جدا می شدند و احساس تناسب و الفت نمی کردند)
4. از افق برتر بود در حالى که نه روح بود و نه فرشته و از زمین برتر و فراتر رفت در حالى که نه از جنّ بود و نه بشر!



شاعر :

سید محمد جمال هاشمی گلپایگانی (فرزند عارف بزرگ آیة الله سید جمال الدین هاشمی گلپایگانی)